221B Baker Street

Dzień dobry. Czy macie ochotę spaść z krzesła?

-A dlaczego mielibyśmy chcieć spaść z krzesła? - zapytali czytelnicy.

Otóż przyczyn jest bardzo wiele. Potrzeba spadania z krzesła jest głęboko zakorzeniona w każdym człowieku - tak głęboko, że niektórzy nawet o niej nie wiedzą. Najczęściej spadanie następuje jeśli coś zrobi na kimś duże wrażenie. Pełni wtedy funkcję substytutywną, zastępując brak wrażeń w życiu codziennym, czyli innymi słowy jeśli ktoś ma nudny dzień, a pod ręką czynnik mogący spowodować upadek z krzesła (np. najnowszy odcinek Doctora Who), to znaczy, że dzień wcale nie jest nudny. Upadki z krzesła są także częstą reakcją na rzeczy wspaniałe (funkcja estetyczna) - takie rodzaje upadków są pożądane i uwielbiane przez większość człowieków, ponieważ mają ścisły związek z zachwytem. Innym, lecz także często spotykanym rodzajem upadku z krzesła jest reakcja na gwałtowny bodziec strachogenny. Jeśli podczas oglądania pewnego serialu BBC Sherlock nagle zeskakuje z dachu, to naturalną reakcją jest znalezienie się na podłodze obok krzesła i szybkie cofanie przegapionej sceny. Przejdę więc do rzeczy - jeśli macie ochotę spaść z krzesła, to Polly Jean Harvey chętnie w tym pomoże. Wystarczy obejrzeć poniższe video (co najmniej do 1 min. 55 s). Przyczynę upadku możecie wybrać sami.

Live long and prosper.

PS: jeśli nie zadziałało, to don't worry, za dwie godziny Doctor Who i wszyscy będziemy oglądać z poziomu podłogi, bo w zapowiedzi są Dalekowie.

PS2: mądrość tego wpisu podkreślona w tytule jest chwytem marketingowym mającym nakłonić jak najwięcej ludzi do słuchania PJ Harvey. Wolkanie nie kłamią, więc musiałam się do tego przyznać.

Dzień dobry. Tym razem bohater miesiąca nie jest bardziej brytyjski od królowej (co z zasady powinno cechować bohaterów miesiąca na tym blogu), ale popełnił czyn tak heroiczny, że z dumą wręczam mu wyróżnienie. Bohater nazywa się James Gunn i wygląda tak:

A jego czyn to nakręcenie filmu, który skradł mi wszystkie serca i pewnie długo ich nie odda. Strażnicy Galaktyki - tak brzmi jego tytuł. Jeśli jeszcze nie daliście się porwać w świat, w którym szopy konstruują bomby na statkach kosmicznych przy akompaniamencie muzyki z lat 70, to najwyższa pora dać mu szansę. W najgorszym wypadku wyjdziecie z kina ze świadomością, że życie może być bardziej kolorowe (dosłownie i nie tylko), niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Live long and prosper.